مرا اینگونه باور کن...
کمی تنها
کمی بی کس
کمی از یادها رفته...
خدا هم ترک ما کرده خدا دیگر کجا رفته...؟!
نمی دانم مرا ایا گناهی هست..؟
که شاید هم به جرم آن ، غریبی و جدایی هست..؟؟؟
مرا اینگونه باور کن

کاش میشد هیچ کس تنها نبود
کاش میشد دیدنت رویا نبود
گفته بودی با تو می مانم ولی...
رفتی و گفتی و اینجا جا نبود
سالیان سال تنها مانده ام
شاید این رفتن سزای من نبود
من دعا کردم برای بازگشت
دست های تو ولی بالا نبود
باز هم گفتی که فردا میرسی
کاش روز دیدنت فردا نبود

پرده را برداریم:
بگذاریم که احساس هوایی بخورد.
بگذاریم بلوغ، زیرِ هر بوته که می خواهد بیتوته کند.
بگذاریم غریزه پیِ بازی برود.
کفش ها را بکَند، و به دنبالِ فصول از سَرِ گُل ها بپرد.
بگذاریم که تنهایی آواز بخواند.
چیز بنویسد.
به خیابان برود.

ساده باشیم.
ساده باشیم چه در باجه ی یک بانک چه در زیرِ درخت.

کارِ ما نیست شناساییِ «رازِ» گُلِ سرخ،
کارِ ما شاید این است
که در «افسونِ» گُلِ سرخ شناور باشیم.
.
.
.
.
.



عاشق نبودم
نیستم
نخواهم بود

الا ای رهگذر منگر چنین بیگانه بر گورم

چه میخواهی چه میجویی در این کاشانه ی عورم

چسان گویم چه میجویی حدیث قلبرنجورم

از خوابیدندر زیر سنگ و خاک و خون خوردن

نمی دانی چهمیدانی که اخر چیست منظورم؟

تن من لاشه ی فقر است و من زندانیزورم

کجا میخواستم مردم حقیقت کرد مجبورم

فتادم در شب ظلمت به قعرخاک پوسیدم

ز بس کی با لب محنت زمین فقر بوسیدم

همان دهری که با پستیبسندان کوفت دندانم

به جرم اینکه انسان بودم و میگفتم انسانم

کنون ایرهگذر

در قلب این سرمای سرگردان

به جای گریه بر قبرم بکش با خون دلدستی

که تنها قسمتش زنجیر بود از عالم هستی

به فرمان حقیقت رفتم اندرقبر با شادی

که تا بیرون کشم از قعر ظلمت

نعش آزادی !!

هرکسی عاشق شود کارش به عصیان می کشد

عشق آدمهای ترسو را به میدان می کشد

گرچه از تقدیر آدم ها کس آگاه نیست

رنج فال قهوه را عمری ست فنجان می کشد

سیب راحوا به آدم دادو شیطان شد رجیم!!

آه از این دردی که یک عمر است شیطان می کشد

آسمان نازا که باشد رود می خشکد ولی

رنج این خشکیدگی را آسیابان می کشد

کی خدا در خاطرات خلقتش خطی سیاه

عاقبت با بغض دور نام انسان می کشد؟؟


نه! خدا تا لحظه ی مرگ از بشرمایوس نیست

انتهای هرزگی گاهی به ایمان می کشد

خوب می دانم چرا با من مدارا می کنی

جور جهل بره را همواره چوپان می کشد

برده داران خوب می دانند کار خویش را

برده وقتی اسیر شد کارش به طغیان می کشد

• زير باران غزلي خواند دلش تر شد و رفت 
• چه تفاوت که چه خورده است غم دل يا سم 
• آنقدر غرق جنون بود که پرپر شد و رفت 
• روز ميلاد همان روز که عاشق شده بود
• مرگ با لحظه ميلاد برابر شد و رفت 
• او کسي بود که از غرق شدن مي ترسيد 
• عاقبت روي تن ابر شناور شد و رفت 
• هر  غروب از دل خورشيد گذر خواهد کرد 
• دختري ساده که يک روز کبوتر شود و رفت